۵/۰۲/۱۳۹۹
بومی های هاوایی داشتند در میان کشتزاری سرسبز و باد وزان در میان ساقه های سبز گیاهان می رقصیدند( در مستندی از نتفلیکس)، رقصی اسپریچوال، لیدرشون می گفت با این رقص داریم انرژیهامونو از گذشتگان و اکنونیان جابجا می کنیم. تنکته جالب برای من این بود که می گفت به هیچ مخاطب و تماشاگری نیاز نداریم، چون این رقص برای نمایش نیست.
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
۶ نظر:
رقصی چنین میانه ی میدانم آرزوست...
سلام
ام تی ی ی ی عزیزم م م
کجایی تو کجااا؟ خیلی نگرانت بودم.
چه خوب که اومدی
خوش اومدی!!!
همینجام، همین دور و برها می چرخم.
خوشحالم که جوابتو میبینم نرگس عزیز و مهربون.
به قول پروین: «دوستان به که ز وی یاد کنند، دل بی دوست دلی غمگین است».
دیگه نری ها...:))))
:)
ارسال یک نظر