این روزهای کرونایی یکی از رویدادهای رایج برگزاری لایوهای آگاهی بخش در رسانه های اینترنتی هست.  منم در زمینه های مورد علاقه و توجه ام لایوهایی رو تعقیب می کنم، چه انگلیسی زبانها، چه ترکیه ایها و چه لایوهای ایرانی داخل و خارج ایران. نکته بسیار جالب و در واقع ویژگی لایوهای ایرانی منبر رفتن یک تنه و موعظه کردنشون در لایوهاست. در حالیکه ویژگی لایوهای انگلیسی زبان و ترکیه ایها دیالوگ و حضور حداقل دو نفره برای آگاهی بخشی و گفتگوست.
نکته دیگر، و در لایوهای ایرانی و کلا در سپهر فکر و نظر این لایوها انسانها به دور از مسائل همه گیر جهانی یا منطقه ای و بدون فهم این نکته که ایران و ایرانی هم جزو سیستم جهانی هست و هر اتفاق ایران رو هم تحت تاثیر (تهدید/فرصت)قرار میده، به نحو عجیبی در جهان محدود همدیگر  می لولند، یکی منبر میرود و دیگرانی پای منبر می نشینند!
این ویژگیها حکایت دارد از عدم وجود حس تعلق به دنیایی بزرگتر  از شهر و کشور، جایی که تفاوتها و تجارب زیسته متفاوت، و چالشها و راه حلهای متفاوت مدام مورد بده بستان هستند و مواجهه های انسانی روی می دهد.
سپهر مساله- راه حل ایرانی گروگان دوگانه هاست، جایی که فقط دو شق وجود دارد و یا موافقی یا مخالف. یعنی بدوی ترین شکل مواجهه با خود و دیگری.