برای هستی درونی ما،زمان توهمی بیش نیست.زمان فاصله بین ایده و عمل ماست.فاصله ای که زمان می نامیم اش، حرکت پاندولی ما میان امنیت و اطمینان با ناامنی و بی اطمینانی است.
عدم برخورد کامل ، نهایی،عملی و عینی(یعنی برخورد ایدئولوژیک) با موضوعات و رخدادها برای ما مشکل می آفرینند و در واقع زمان مند می شوند و در تاریخچه هستی درونی ما برای خود جای باز می کند.اینگونه است که زمان،به عنوان منبع رنج و تشویش و عدم واقع گرایی ما ظهور میکند و ما ضمن نفرین زمان هیچگاه با واقعیات تصادم پیدا نمی کنیم و در خارج یا حاشیه زندگی قرار می گیریم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر